Georges Barrère

ژرژ بَرِر (1876 – 1944) ، بنیانگذار کلوپ فلوت نیویورک، در کنسرواتوار پاریس و نزد “هِنری آلتس” و “پاول تافانل” تحصیل کرده است. او در سال 1895 با عنوان هنرجوی برتر فارغ التحصیل شد. او در حالی که هنوز دانشجو بود، به عنوان فلوت اول در کنسرت های اپرا مینواخت و همچنین به عنوان فلوت اول در انجمن ملی حضور داشت.

از اجراهای او، نخستین اجرای پرلود “دبوسی” به نام “بعد از ظهر یک دیو” در دسامبر سال 1894 است.

در سال 1895 “پاول تافانل” به عنوان دستیار، به بَرِر کمک کرد تا انجمن سازهای بادی مدرن را تاسیس کند.

این انجمن موسیقی مجلسی بادی چوبی، مسئولیت اجرای ” 61 قطعه جدید” را داشت. قطعاتی که توسط 40 آهنگساز اروپایی در 10 سال اول فعالیت این انجمن نوشته شده بود.

بَرِر در سال 1897 به فلوت سوم کنسرت های کلن منصوب شد و در سال 1902 به کرسی فلوت اول ارتقا یافت. او همچنین از سال 1900 سمَت فلوت چهارم را در اپرای پاریس گرفت و در یک کنسرواتوار خصوصی در پاریس تدریس کرد.

در سال 1905 “والتر دامروش” آهنگساز آمریکایی، رهبر ارکستر و مشتاق همکاری با نوازندگان فرانسوی بادی چوبی، از بَرِر دعوت کرد تا فلوت نواز اصلی ارکستر سمفونیک خود در نیویورک شود. او نیز این سمت را (به استثنای غیبت یک ساله و مرخصی کوتاه) تا سال 1928 در اختیار داشت. او با فلوت نقره ای خود به سرعت انقلابی در فلوت نوازی آمریکایی ایجاد کرد و با سَبک لطیف، منعطف و درخشانِ فرانسوی، جایگزین فلوت هایِ چوبی و شیوه فلوت آلمانی شد. با جنگ جهانی اول، فلوت نقره ایِ مدلِ فرانسوی به استانداردی در ایالات متحده تبدیل شد.

بَرِر تکنواز ثابت ارکستر سمفونیک نیویورک بود، و چندین اجرای برتر داشته است. این ارکستر از سال 1920 تا در “موسسه چاوتاکوآ در شمال ایالت نیویورک قرار داشت. پس از سال 1928 برر به عنوان فلوت اول، تکنواز اصلی و همچنین دستیار رهبر این ارکستر بود

او علاوه بر فعالیت های ارکستریِ خود، به سرعت شروع به اجرای رسیتال و کنسرت های مجلسی کرد. در سال 1906 وی “باشگاه سازهای بادی سمفونیک نیویورک” را تشکیل داد که به “گروه بَرِر” تبدیل شد. او بسیاری از آثار فرانسوی را به مخاطبان نیویورکی معرفی کرد، اما به همان اندازه برای پرورش رپرتوار نوی آهنگسازان آمریکایی نیز تلاش کرد.

در سال 1914 برر، نوازنده ویولن سل “پل کِفر” و نوازنده چنگ “کارلوس سالزدو” اولین کنسرت خود را به عنوان “تریو لوتِس” برگزار کردند

تشکلی که به “سمفونی کوچک بَرِر” تبدیل شد و اولین اجرای خود را در “سالن کارنگی” داشته است.

این سازمان سیزده نفره به سرعت دائمی شد و برخی از کنسرت های نیویورک اجرا و در سراسر کشور تور کنسرت برگزار کرد

در دهه 1930 وی سه گروه منظم را تأسیس کرد:

یک گروه بنام “بَرر، سالزِدو، بریت” با فلوت، هارپ و ویولن سل و همینطور گروه “کنسرتینو برر- بریت”: که یک گروه پنج نفره فلوت، ویولن، ویولا، ویولنسل و پیانو و “تریوی برر”: با فلوت هارپ و پیانو بود.

بَرر اولین فلوت “هِینز” خود را در سال 1913 خریداری کرد و سخنگوی برجسته آن شرکت شد. در سال 1927 او یک فلوت طلای هِینز و دوباره در سال 1935 اولین فلوت پلاتین در ایالات متحده را خرید که قطعه ایی برای آن نوشته شد. قطعه “چگالی 21.5 “اثر “ادوارد ورِز” که اولین اجرای آن در سال 1936 در سالن کارنگی بود.

در طول دهه 1930 بَرر چند قطعه دیگر را به اجرا گذاشت:

 “تریوی آلبرت روسل” برای فلوت، ویولا و ویولنسل (1929) ، “مجموعه سوئیت” اثر والینگفورد ریگر برای تکنوازی فلوت (1930)، و “سونات فلوت” اثر پُل هندِمیت (1936). “ژُرژ بَرِر” در سال 1934 نشان افتخاری “شوالیه” فرانسه را کسب کرد

بَرِر شخصیت اصلی استقرار “سُنتِ سازهای بادهای چوبیِ کنسرواتوار پاریس” در آمریکا بود. وی به عنوان بخشی از قرارداد خود با ارکستر سمفونیک نیویورک در “موسسه هنر موسیقی” تدریس کرد.

او در سال 1931 به عضویت “هیئت علمی” مدرسه “جولیارد” درآمد و در آنجا برنامه گروه سازهای بادی چوبی را بنیان نهاد.

در طول این سالها بَرِر همچنین تدریس خصوصی نیز داشته است.

از مشهورترین شاگردان وی می توان به “آرتور لورا، ویلیام کینکید، مردیت ویلسون، کارمین کوپولا، فرانسس بلیسل، ساموئل بارون و برنارد گلدبرگ” اشاره کرد

بَرِر ، ویرایش” اصول آلتس” و “بربیگو” و انتشار مجموعه ای از تمرینات فلوت بنام “فرمول نوازندگان فلوت” را در کارنامه خود دارد.